Kercz
Kercz to najstarsze miasto Krymu, jego historia sięga 26 stuleci. Leży na wybrzeżu, między Morzem Azowskim i Czarnym. Jest stolicą najdalej wysuniętego na wschód, słabo zaludnionego regionu Krymu. Liczy ponad 100 tys. mieszkańców.
W VI w. p.n.e. przybyli tu greccy koloniści i założyli osadę Pantikapajon, która szybko stała się główną bazą greckiego handlu z Atenami, a wkrótce przekształciła się w Księstwo Bosforańskie. Okoliczne ludy, Sarmaci, Scytowie asymilowali się z kultura grecką, tworząc w połączeniu ze swymi kulturami ciekawe syntezy kulturowe. Poległ tutaj najsłynniejszy wódz krymski Mitrydates, kiedy pomagał Bosforowi odeprzeć ekspansję Rzymian.
Od 1475 roku, pod panowaniem Chanatu Krymskiego, miasto zaczęło podupadać. Wówczas okres rozkwitu przeżywał konkurent Kerczu - Mały Stambuł czyli Teodozja. Z kolei panowanie Rosji przysłużyło się Kerczowi. Był to początek szybkiego rozwoju i nowych inwestycji. W swej historii ulegało zniszczeniu 3 razy, podczas wojny krymskiej oraz w I i II wojnie światowej, ale za każdym razem było odbudowywane. Obecnie miasto jest największym portem Krymu i znanym centrum ekonomicznym.
Będąc w Kerczu koniecznie trzeba zobaczyć cerkiew św. Jana Chrzciciela, która dorównuje swa wspaniałością ruskim zabytkom Kijowa, oraz górę Mitrydatesa. Na niej znajdują się ruiny starożytnego Pantikapajonu, gdzie rozstrzygnął się los starożytnego Krymu. Tu Rzym zwyciężył ze sławnym wodzem krymskim i poszerzył swe panowania też na tę część świata. Koniecznie też należy zwiedzić kurhany Kerczu, a szczególnie najsłynniejszy kurhan Cesarski, prawdziwe dzieło architektury sepulkralnej. Kurhan to mogiła ziemna w kształcie nasypu. Kerczeńskie kurhany należą do form bardziej zaawansowanych i możemy w nich wędrować korytarzami. Kurhanom udało się przetrwać do dziś dzięki wieloletnim przekonaniom, że są tworami natury. Kurhan Cesarki został zbudowany dla któregoś z władców Bosforu i zachwyca wywodzącą się z początków ludzkiej cywilizacji architekturą.
W okolicach Kerczu warto wybrać się do twierdzy Enikale. Zbudowali ją w latach 1699-1703 Turcy w obawie przed najazdem cara Piotra I. Wcześniej w ręce Rosjan wpadła jedna z głównych twierdz tureckich i pojawiła się konieczność zbudowania nowego punktu oporu. W ciągu 4 lat budowy kierowano się pośpiechem do tego stopnia, że zapomniano do Enikale doprowadzić wystarczającą ilość wody. W starciu 1771 ze względu na brak wody Turcy oddali twierdzę bez walki. Do dziś zachowały się długie fragmenty potężnych murów.